อากาศ ประเภทของการป้องกันอุตุนิยมวิทยาและการป้องกันโรคตามฤดูกาล

อากาศ การป้องกันแบบครั้งเดียวจะดำเนินการ เมื่อได้รับข้อมูลเกี่ยวกับสภาพอากาศที่แย่จะเกิดขึ้น และกำหนดไว้เป็นเวลา 1 ถึง 2 วันสำหรับผู้ป่วยที่มีความไวต่อสภาพอากาศแฝง การป้องกันโรคในปัจจุบันมีการกำหนดให้กับผู้ป่วย ที่มีอาการไวต่อการลุกลามทางคลินิกเป็นเวลา 3 ถึง 5 วัน การป้องกันดังกล่าวได้รับการปรับปรุงในช่วงที่สภาพอากาศที่แย่ การป้องกันโรคตามฤดูกาลจะดำเนินการ ในรูปแบบของหลักสูตรการรักษาด้วยยา และไม่ใช่ยาส่วนใหญ่ในช่วงเปลี่ยนผ่าน

ฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วง เช่น เมื่อสภาพอากาศไม่เอื้ออำนวยมีมากขึ้น การปรับตัวและเคยชินกับสภาพ การปรับตัวเป็นกระบวนการในการรักษาชีวิตปกติ สภาพการทำงานของร่างกาย การรักษา การพัฒนา ประสิทธิภาพ อายุขัยสูงสุดในสภาพแวดล้อมที่ไม่เพียงพอ การปรับตัวให้เข้ากับสภาวะแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงไป ในขณะที่ยังคงทำหน้าที่สำคัญในระดับที่เหมาะสม จำเป็นต้องรวมกลไกการปรับตัวเพิ่มเติมเข้าไว้ด้วยกัน การปรับตัวของร่างกายมนุษย์

ซึ่งให้เข้ากับสภาพภูมิอากาศใหม่เรียกอีกอย่างว่าเคยชินกับสภาพ ซึ่งหมายถึงกระบวนการทางสังคมและชีวภาพที่ซับซ้อน ซึ่งขึ้นอยู่กับการปรับตัวให้เข้ากับสภาพธรรมชาติและภูมิอากาศเป็นหลัก เย็น ความร้อน อากาศที่หายากของภูเขาสูง การปรับตัวให้ชินกับสภาพอากาศหนาวเย็นในไทกา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเขตฟาร์นอร์ธนั้นสัมพันธ์กับอิทธิพล ของทั้งความเย็นอย่างกะทันหันและภูมิทัศน์ ในแง่ของสภาพธรรมชาติและภูมิอากาศ

ดินแดนที่อยู่ทางเหนือของละติจูด 66 องศาเหนือไม่มีความคล้ายคลึงกัน การรวมกันของปัจจัยที่รุนแรงต่างๆของสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติ เป็นตัวกำหนดความจำเพาะและเอกลักษณ์ของภูมิภาคภูมิอากาศนี้ สภาพอากาศของพื้นที่เหล่านี้มีลักษณะเป็นฤดูหนาวที่รุนแรงยาวนาน กลางคืนขั้วโลก ขาดแสงแดด รังสีคอสมิกเพิ่มขึ้น คลื่นแม่เหล็กรบกวนบ่อยครั้งและพายุ กระบวนการเคยชินกับสภาพในภาคเหนือ สามารถแบ่งออกเป็นสามขั้นตอน ขั้นตอนแรกเริ่มต้นหรือบ่งชี้

ขั้นตอนที่สองการปรับโครงสร้างไดนามิกแบบแผน ขั้นตอนทึ่สามการจัดตำแหน่ง การอยู่ในสภาวะอาร์กติกของคนที่เพิ่งมานั้น มาพร้อมกับความสามารถในการทำงานที่ลดลง การถ่ายเทความร้อนที่เพิ่มขึ้น และความเด่นของกระบวนการยับยั้งในระบบประสาท ในระยะที่ 2 ตามกฎแล้วผู้มาใหม่ไม่มีความผิดปกติทางสรีรวิทยา แต่มีความผิดปกติทางพยาธิวิทยา เกิดขึ้นเนื่องจากการอ่อนตัวของพลังการปรับตัวของร่างกาย หากปัจจัยทางภูมิอากาศดำเนินการพร้อมกัน

ความรุนแรงของปัจจัยดังกล่าวสูงเพียงพอ ก็จะทำให้เกิดสภาวะความเครียดเฉียบพลัน เมื่อปัจจัยเหล่านี้ค่อยๆดำเนินไปก็จะทำให้เกิดภาวะโรคประสาทที่ไม่เหมาะสม ปฏิกิริยาทางประสาทปรากฏในรูปแบบของอาการป่วยไข้ ความเจ็บปวด ความผิดปกติของหลอดเลือดด้วย หายใจถี่ รู้สึกไม่สบาย ภาวะนี้จะรุนแรงขึ้นจากอารมณ์เชิงลบ สภาพสุขอนามัยและสุขอนามัยที่ไม่ดี และวิถีชีวิตที่ไม่ดีต่อสุขภาพ การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้อธิบายโดยการปรับโครงสร้างแบบแผนแบบไดนามิก

การก่อตัวของการเชื่อมต่อชั่วคราวใหม่ ของสิ่งมีชีวิตกับสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติ การจัดระบบที่มีเหตุผลของสภาพการทำงาน และสภาพความเป็นอยู่ของแรงงานข้ามชาติทำให้กระบวนการปรับตัว เข้ากับสภาพอากาศเป็นไปอย่างราบรื่น อาหารเพียงพอ เสื้อผ้าที่เหมาะสมที่อยู่อาศัยที่สะดวกสบายและมีคุณสมบัติเหมาะสม การดูแลทางการแพทย์ การสังเกตการจ่ายยา การป้องกัน การวินิจฉัยที่ทันสมัย ​และการรักษาโรค ช่วยให้ผู้คนเคยชินกับสภาพอากาศที่ดี

ต่อผลกระทบของความหนาวเย็นและละติจูดสูง การเคยชินกับสภาพอากาศร้อนเกี่ยวข้องกับความร้อนสูงเกินไป รังสียูวีที่มากเกินไป และในเขตทะเลทรายกับปรากฏการณ์โรคในทะเลทราย ปัจจัยที่สำคัญที่สุดที่กำหนดผลกระทบของสภาพภูมิอากาศของกึ่งเขตร้อน ที่มีต่อมนุษย์คืออุณหภูมิอากาศสูง ใกล้กับอุณหภูมิของร่างกายหรือสูงกว่านั้น การแผ่รังสีแสงอาทิตย์ที่รุนแรง โดยตรงและสะท้อนกลับ ในเขตร้อนกึ่งแห้งอุณหภูมิผันผวนอย่างรวดเร็วถึง 20 ถึง 30 องศาเซลเซียส

ในระหว่างวันในเขตร้อนชื้น ความชื้นสัมพัทธ์สูง ในกระบวนการปรับตัวให้เข้ากับสภาพเคยชิน ผู้ที่เพิ่งมาใหม่จะมีอาการหัวใจเต้นเร็ว ความดันโลหิตผันผวน และการหายใจเพิ่มขึ้น ปฏิกิริยาหลักต่อความร้อน การขยายตัวของหลอดเลือดส่วนปลาย ทำให้ปริมาณเลือดหมุนเวียนเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ และความดันโลหิตลดลง ซึ่งจะช่วยลดการทำงานของระบบหัวใจและหลอดเลือด เพื่อรักษาการไหลเวียนของเลือดที่เพียงพอของผิวหนัง หลอดเลือดของอวัยวะภายในตับ

รวมถึงไตและลำไส้จะแคบลง การขับเหงื่อออกอย่างรุนแรง ในท้ายที่สุดจะทำให้ร่างกายขาดน้ำและเลือดข้นขึ้น ปริมาณวิตามินที่ละลายในน้ำและเกลือแร่ในร่างกายลดลง ในเขตภูมิอากาศร้อน การก่อสร้างโครงสร้างป้องกันแสงแดด การจัดสวนและรดน้ำอาณาเขต และการติดตั้งเครื่องปรับอากาศในสถานที่มีความสำคัญด้านสุขอนามัยอย่างยิ่ง การปรับตัวให้ชินกับสภาพอากาศของภูเขานั้น สัมพันธ์กับผลกระทบเฉพาะของภูมิประเทศของภูเขา ปัจจัยที่มีอิทธิพลหลัก

ได้แก่ความดันบรรยากาศต่ำ รังสี UV ที่เพิ่มขึ้น การเปลี่ยนแปลงของขนาดของศักย์ไฟฟ้า สภาพแวดล้อมที่ไม่ก่อให้เกิดภูมิแพ้ ยิ่งตำแหน่งที่อยู่เหนือระดับน้ำทะเลสูงขึ้นเท่าใด ปัจจัยเหล่านี้ทั้งหมดก็จะได้รับผลกระทบรุนแรงขึ้น และยากขึ้น มันคือเพื่อให้ร่างกายปรับตัวเข้ากับสภาวะเหล่านี้ ในระยะเริ่มต้นของการปรับตัวเคยชินมีการไหลเวียนของเลือดระหว่างอวัยวะ การละเมิดจุลภาค ปริมาณออกซิเจนในเนื้อเยื่อและเซลล์ลดลง การกระตุ้นกระบวนการเผาผลาญอาหารเล็กน้อย

ในระยะที่ 2 ปริมาณฮีโมโกลบินและจำนวนเม็ดเลือดแดงเพิ่มขึ้น ระดับการเผาผลาญพื้นฐานลดลง และกิจกรรมของสารออกซิไดซ์เพิ่มขึ้น ในระยะที่ 3 ของการปรับตัวเคยชินกับสภาพการทำงาน ทางสรีรวิทยาของร่างกายมีเสถียรภาพ ซึ่งมักจะแสดงออกโดยการลดลงของอัตราการเต้นของหัวใจ การไหลเวียนของเลือดช้าลง ระดับการเผาผลาญพื้นฐานลดลงเช่น การใช้ทรัพยากรพลังงาน ของร่างกายมนุษย์อย่างประหยัดมากขึ้น สุขอนามัยของการตั้งถิ่นฐานและที่อยู่อาศัย

จุดประสงค์หลักของที่อยู่อาศัย คือการปกป้องบุคคลจากปัจจัยด้านสิ่งแวดล้อมที่ไม่พึงประสงค์ ที่อยู่อาศัยเป็นองค์ประกอบหนึ่งของที่อยู่อาศัยประดิษฐ์ที่มนุษย์สร้างขึ้น เพื่อให้ความสบายทางความร้อน อากาศและแสง ปัจจุบันการศึกษาสภาพแวดล้อมภายในของสถานที่ และการจัดการที่มีประสิทธิภาพเป็นไปไม่ได้ โดยไม่คำนึงถึงความสัมพันธ์กับสภาพแวดล้อมภายนอกตามห่วงโซ่ต่อไปนี้ บุคคล ห้อง อาคาร อาณาเขตบ้านติดกัน ไมโครดิสทริค ย่านที่อยู่อาศัย

คำว่าสภาพแวดล้อมที่มีชีวิต รวมถึงวัตถุแห่งการศึกษาทั้งหมดเหล่านี้ คุณภาพของสต็อกที่อยู่อาศัยส่วนใหญ่นั้นมีหลายปัจจัยในสภาพแวดล้อม ที่อยู่อาศัยที่มีความเสี่ยงต่อสุขภาพ สภาพแวดล้อมภายในอาคารที่อยู่อาศัย และสาธารณะคุณภาพต่ำเกิดจากสาเหตุหลักดังต่อไปนี้ การประเมินต่ำเกินไปในการออกแบบข้อกำหนดด้านสุขอนามัย และสิ่งแวดล้อมสำหรับสภาพแวดล้อมที่อยู่อาศัย คุณภาพของวัสดุก่อสร้าง และอุปกรณ์ทางเทคนิคไม่เพียงพอ

งานก่อสร้างคุณภาพต่ำ การดำเนินงานที่ไม่เหมาะสมของสถานที่อยู่อาศัย ค่าเสื่อมราคาทางกายภาพและทางศีลธรรม ของส่วนสำคัญของสต็อกบ้านที่มีอยู่ของประเทศ ความเป็นเมืองเป็นปัญหาทางสังคมและสุขอนามัย รวมถึงการเติบโตและการพัฒนาของเมืองการจัดตั้งในพื้นที่ชนบทของลักษณะภายนอก และสังคมของเมืองเพิ่มความสำคัญของเมืองในการพัฒนาสังคม การทำให้เป็นเมืองเป็นหนึ่งในปรากฏการณ์ที่ขัดแย้งกันมากที่สุดของอารยธรรม

จากข้อมูลขององค์การสหประชาชาติ ประชากรในเมืองเพิ่มขึ้น 1 ล้านคนทุกสัปดาห์ และครึ่งหนึ่งของประชากรโลกอาศัยอยู่ในเขตเมืองแล้ว การพัฒนาของแนวโน้มนี้จะนำไปสู่ความจริงที่ว่า ประชากรส่วนใหญ่ของโลกจะอาศัยอยู่ในเมือง เมื่อเร็วๆนี้มีการทำให้กลายเป็นเมืองของอาณาเขต นั่นคือกระบวนการของการเปลี่ยนภูมิทัศน์ธรรมชาติ ให้กลายเป็นสิ่งที่ประดิษฐ์ขึ้น เมื่อวางแผนพื้นที่ที่มีประชากร ให้คำนึงถึงลักษณะของภูมิทัศน์ธรรมชาติ

รวมถึงสภาพจุลภาคของอาณาเขต สถานะของการปนเปื้อนของน้ำผิวดิน ดิน พืชพรรณ อากาศ ในบรรยากาศ เงื่อนไขในการรวบรวมและกำจัดฝน น้ำที่ละลายและขยะมูลฝอย แหล่งที่มาของเสียง พื้นหลังแม่เหล็กไฟฟ้าตลอดจนวัตถุที่ปล่อยสารอันตรายสู่สิ่งแวดล้อมจะได้รับการประเมิน แนวทางที่ถูกสุขลักษณะในการประเมินสภาพแวดล้อม การดำรงชีวิตควรอยู่บนพื้นฐานของ 2 ด้านที่สัมพันธ์กัน การกำหนดลักษณะเฉพาะของสิ่งแวดล้อม

สุขภาพของประชากรอย่างครอบคลุม และสภาพความเป็นอยู่สำหรับผู้คน โดยพื้นฐานแล้วการวิจัยที่ถูกสุขลักษณะนั้นอุทิศให้กับการศึกษาผลกระทบของปัจจัยมนุษย์ องค์กรและโครงสร้างของสังคมมนุษย์ อุตสาหกรรม ระบบขนส่ง เทคโนโลยี สภาพแวดล้อมเทียมทั้งหมดที่สร้างขึ้นโดยมนุษย์ ที่มีต่อสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติ และสภาพความเป็นอยู่ของมนุษย์ กฎหมายสุขาภิบาลในด้านการวางผังเมืองคำนึงถึงกฎระเบียบทางวิทยาศาสตร์

พารามิเตอร์ของสภาพแวดล้อมทางอากาศ แสงสว่าง ไข้แดด เสียง การสั่นสะเทือน ความแรงของสนามแม่เหล็กไฟฟ้า เช่นเดียวกับเหตุผลที่ถูกสุขอนามัยของจำนวนชั้นของอาคาร ความหนาแน่นของอาคารที่อยู่อาศัย การใช้เส้นขอบฟ้าใต้ดินของเมือง

บทความที่น่าสนใจ : ฝนดาวตก อธิบายว่าเราควรดูฝนดาวตกอย่างไรและที่ไหนเหมาะสมที่สุด